به گزارش آتی کاوان پارس، در راستای اقدامات فرهنگی کمپین های مختلف در سال های اخیر، حالا دیدن تماشاگرانی که بعد از بازی زباله های رها شده در استادیوم را جمع می نمایند، دیگر نه عجیب است و نه دور از ذهن.
جمع آوری زباله های استادیوم یادگار امام، بعد از خاتمه مسابقه تراکتورسازی – استقلال از سوی تماشاگران تبریزی، پیروزی تراکتورسازی را در این بازی صدبار دلچسب تر می کرد. حرکتی که حتی اگر یک حرکت نمایشی هم باشد که نیست، باز هم ارزش فرهنگی را که ترویج می دهد، دارد.
حالا دیگر در بسیاری از استادیوم ها می توان شاهد حرکت های این چنینی باشیم. از طرفداران ایرانی که زمان برگزاری رقابت های تیم ملی ایران در جام جهانی، زباله های به جا مانده در استادیوم را جمع آوری می کردند و تصویرشان در رسانه ها منتشر می شد، تا استادیوم های داخلی که دیگر مثل سابق بعد از خاتمه بازی، مملو از زباله های رها شده از سوی تماشاگران نیستند. —
این فرهنگ در حالی در فوتبال ایران ترویج پیدا می نماید که وقتی تصویر تماشاگران کره جنوبی در سال ۹۱ بعد از شکست تیم ملی فوتبال کره جنوبی مقابل تیم ملی ایران در حال جمع آوری زباله های به جا مانده در استادیوم، منتشر شد، برای تماشاگران ایرانی جالب و غریب بود. آنقدر غریب که کره جنوبی ها را به خاطر این کار به سوسول بودن هم محکوم می کردند و خودشان به عادت بد زباله ریختن در استادیوم ادامه می دادند. —
تصویر یک استادیوم خالی از تماشاگر و پر از زباله، تصویر دردناکی بود که فروردین ۹۵، آنقدر تأثیرگذار شد که تا مدت ها سوژه رسانه های ورزشی بود. نه اینکه تا پیش از آن کسی از فاجعه ای که پس از ترک تماشاگران در استادیوم ها به جای می ماند، مطلع نباشد اما شاید هرگز زشتی تصویر آن تا این اندازه قابل درک نبود.
همه می دانستیم که این تنها مشکل استادیوم های ما نبود. آن ها که در استادیوم زباله می ریختند، همان هایی بودند که پرت کردن پوست پرتغال از پنجره اتومبیل را بد نمی دانستند و احتمالن رها کردن زباله ها در محیط زیست و تصویر زشت آن را درک نمی کردند.
اولین بار بهمن ماه ۹۵ بود که گروهی از جوانان دوستدار محیط زیست، کمپینی را به نام شهرآورد پاک راه اندازی کردند و با شعار استادیوم بدون زباله زیباست؛ زباله نریزیم نه در استادیوم، نه در شهر از جوانان خواستند که به آن ها بپیوندند. —
اعضای این کمپین مقابل درهای استادیوم آزادی، کیسه های جمع آوری پسماند را بین تماشاگران توزیع می کردند و از آن ها می خواستند که با کمپین و شعارشان همراه شوند و پس از خاتمه مسابقه، زباله های رها شده در استادیوم را جمع آوری نمایند. با هماهنگی های اجرا شده با سازمان مدیریت پسماند که حامی برگزاری این کمپین بوده است، پسماندهای جمع آوری شده تحویل غرفه های مستقر در استادیوم می شد تا بعد تفکیک به چرخه بازیافت وارد شوند. —
بعد از آن هم چند بار دیگر کمپین هایی با شعارهای دیگری اقدام به جمع آوری زباله های استادیوم ها کردند و در نهایت هم موفق شدند که همگام با فرهنگی در جهت جمع آوری زباله های رها شده در طبیعت در میان مردم جا می افتاد، فرهنگ جمع آوری زباله های استادیوم را هم باب نمایند.
حالا دیدن تماشاگرانی که بعد از بازی در استادیوم مانده اند و زباله های رها شده در استادیوم را جمع می نمایند، دیگر نه عجیب است و نه دور از ذهن. همان طور که بعد از بازی تراکتورسازی مقابل استقلال از سوی طرفداران پرشمار تبریزی، به ادامه این روند فراگیر شدن این فرهنگ یاری می نمایند.
نکته جالب اما اینجاست که حتی در جریان های فرهنگی این چنینی که شاید بارزترین اقدامات فرهنگی مورد احتیاج فوتبالی ها هست، باز هم نشانه ای از ردپای کمیته فرهنگی فدراسیون فوتبال پیدا نمی گردد. کمیته ای که منفعل بودنش هر روز بیش از قبل به چشم می آید و این انفعال برای مسوولان فدراسیون اهمیتی ندارد.
منبع: ایران ورزشی
