به گزارش آتی کاوان پارس، به گزارش خبرنگاران، به دنبال اعلام انصراف اسماعیل امینی شاعر و دبیر سابق جشنواره شعر فجر از همکاری با اداره کتاب به عنوان مسئول گروه شعر که در گفتگویی با خبرنگاران اعلام شد و بازتاب های بسیاری داشت، این شاعر در یادداشتی به توضیح بیشتر این اقدام خود پرداخته است. این یادداشت که برای انتشار در اختیار خبرنگاران قرار گرفته به توضیح زیر است:
دربارۀ موضوع انصراف من از همکاری با ادارۀ کتاب، می خواهم چند نکته را بی تعارف و صریح بنویسم. همان طور که در شروع همکاری ام با ادارۀ کتاب در مصاحبۀ تصویری ام با میثم امیری، بی تعارف و صریح حرف زدم.
۱- من از همکاری با ادارۀ کتاب به عنوان سرگروه شعر، منصرف شدم اما استعفا نکردم چون سرگروه شعر پست اداری نیست. نه حکم دارد و نه حقوق.
اصلاً خیال تان راحت باشد من هرگز در هیچ نهاد دولتی و غیر دولتی هیچ پستی نداشته ام و از هیچ جا حقوق نگرفته ام. پس هیچ وقت هم استعفا نکرده ام.
۲- اصل قضیه این است که از منظر من، موضوع کتاب و مجوز کتاب، دست کم در حوزۀ کتاب های شعر، موضوعی فرهنگی، زبانی و ادبی است. بنابراین نگاه جناحی وسیاسی و امنیتی به این موضوع، نادرست و بی ثمر است. مسئولان و کارشناسان اداره کتاب و از جمله آقای دکتر مرادی نیا، نیز در این زمینه با سعۀ صدر و صبوری بسیار همراهی ام کردند، اما در نهایت من در کارم توفیق نداشتم.
۳- به نظر من اساساً موضوعات فرهنگی، دینی و اخلاقی و از جمله موضوع مجوز کتاب، نباید دستمایۀ مجادلات جناحی و انتقام گیری های سیاسی بشود. چون فرهنگ و دین و اخلاق، بنیان های راسخ دارند ولی سیاست هر روز و هر لحظه در حال دگرگونی است و ارزش هایش به شدت متزلزل است. آن که دیروز دیو بود امروز دلبر است و آن که امروز دلبر است فردا دیو است و گاهی یک نفر همزمان هم دیو است و هم دلبر.
۴- خط قرمزهای سیاست هم همین طور متغیر است. مجاز و غیرمجازش هم بی بنیان است. اما در حوزۀ فرهنگ و دین و اخلاق، حریم ها و محدوده ها، بسادگی قابل جا به جایی نیست.
۵- اما از همه مهم تر این است که سیاست و بازی های سیاسی آن قدر مهم شده است که انگار هیچ کس نگران فرهنگ و اخلاق و زبان فارسی نیست. این سایه افکنی سیاست بر همه چیز، منحصر به این جناح و آن جناح و این اداره و آن نهاد نیست. دست کم از صدر مشروطه بوده است تا روزگار ما.
۶- دلیل اصلی انصراف من از همکاری ام با ادارۀ کتاب به عنوان سرگروه شعر این بود که در کارم موفق نبودم. من تصور می کردم که می توانم اولویت فرهنگ و زبان فارسی را دست کم در ارزیابی کتاب های شعر، اثبات کنم. اما در نهایت متوجه شدم که برای مراکز آشکار و نهان قدرت، هیچ چیزی بیش از مجادلات سیاسی، اهمیت ندارد. گویا آنها توقع دارند که نهادهای فرهنگی مانند مدرسه و دانشگاه و ارشاد و فرهنگستان به جای ترویج فرهنگ، ادبیات و اخلاق، مشغول بازیچه های روزمرۀ سیاسی باشند. من به بازیچه های روزمرۀ سیاست و به دیو و دلبرهای دائماً متغیر آن علاقه ای ندارم و از خط قرمزهای سیاسیون و نیز از (ممنوع / آزاد) و (مجاز /غیرمجازِ) سیاسی، سر درنمی آورم.
همان طور که نگهبانانِ خطوط قرمز سیاسی از شعر و ادبیات سردرنمی آورند و به آن علاقه ای ندارند.
منبع: خبرگزاری مهر
